کهکشان‌‍‌های مارپیچ مانند راه شیری معمولاً از سه بخش قابل‌رویت اصلی تشکیل شده‌اند.

این بخش‌ها شامل یک دیسک است که بازوهای مارپیج و بخش اعظم گاز و غبار در آن متراکم شده‌اند.

قسمت دیگر هاله‌یی است که در واقع کره زبری به دور دیسک بوده و شامل گاز، غبار یا روند تشکیل ستاره اندک است.

سومین بخش برآمدگی مرکزی موجود در قلب دیسک است که از تراکم عظیم ستارگان باستانی تشکیل شده است. این ستارگان احاطه‌کننده «مرکز کهکشانی» هستند.

با این حال، IC 2233 دارای مشخصه‌هایی فراتر از کهکشان‌های مارپیچ معمول است.

این شی نمونه اولیه‌یی از یک کهکشان فوق باریک بوده که در آن قطر کهشکان دست کم ده‌ها برابر بزرگ‌تر از ضخامت آن است.

این نوع کهکشان‌ها هنگامی که از لبه مشاهده می‌شوند، شامل دیسک ساده‌یی از ستارگان هستند که این ویژگی‌ آن‌ را به سوژه جذابی برای مطالعه تبدیل می‌کند.

یک مشخصه بارز اشیا کیهانی مزبور این است که دارای درخشندگی پایینی بوده و تقریباً همگی آن‌ها هیچ برآمدگی ندارند.

رنگ آبی که در طول دیسک قابل مشاهده است، مدرکی دال بر ماهیت مارپیچی کهکشان است و از حضور ستارگان جوان، داغ و درخشان حکایت دارد.

این ستارگان از ابرهای گاز بین‌ستاره‌یی متولد شده‌اند.

افزون بر این، بر خلاف کهکشان‌های نوعی، IC 2233 هیچ گونه مسیر غباری تعریف شده‌یی را نشان نمی‌دهد و فقط تعداد اندکی نواحی تکه‌تکه در مناطق درونی هم در پایین و هم در بالای سطح میانی آن مشاهده می‌شود.

این کهکشان در سال 1894 و توسط ایساک روبرت منجم بریتانیایی کشف شد.

تصویر جدید توسط دوربین پیشرفته تحقیقات هابل رصد شده که تصاویر مرئی و مادون قرمز را ترکیب می‌کند.

منبع : ایسنا